We kennen hem in Nederland allemaal nog. De geniale ijdeltuit, professor en politicus Pim Fortuyn. Onverholen homo, zeer belezen en vaak gezien met zijn 2 poedels op schoot. Hij was soms zo rebels als een kunstenaar.
Zijn vaderlandsliefde en ambitie lag ten grondslag aan zijn succes en ondergang. Hij was professor, zakenman, auteur van veelgelezen boeken. Fortuyn was zeer welbespraakt met een narcistische ijdele on-nederlandse manier van doen en laten.
Hij was geniaal en open minded. Maar ook heel anders dan alle andere politici. Dat wilde ik vastleggen in beeld. Wat je ook van hem dacht, hij bracht je een gevoel van gezond verstand of ongemakkelijkheid. “Not everyone’s cup of tea”, zou Fortuyn schaterlachend zeggen.
Hij liet zich rondrijden door zijn trouwe chauffeur in een dikke Daimler XJ Dat gaf hem onversneden status en plezier. Het was ook vooral bijzonder dat hij een marmeren buste van zichzelf had laten maken in Italië.
Ik kreeg ooit de opdracht om Pim Fortuyn om voor het opinieblad HP/de Tijd te fotograferen. Op de redactie gniffelden de journalisten over zoveel hoogmoed. Aan Michael Klinkhamer om dat eens haarfijn te fotograferen. Juist ik, omdat ik bekend sta om door te zetten waar anderen ophouden, geen nee te accepteren en met het oog van een kunstenaar en meester manipulator fotografeer.
Tijdens de fotosessie zag ik dat zijn zakelijke overhemd met stropdas niet werkte tegen zijn marmeren buste. Daarom adviseerde ik hem om zijn shirt uit te trekken. Mijn argument was valide en Fortuyn zag dat ook. Los van politieke correctheid werkte hij mee om het beste te maken. “Skin on Skin en Stone to Stone.”
Echt is namelijk echt in de kunst en dat was Pim Fortuyn ook (r.i.p). Deze foto stond een paar dagen op de cover van het tijdschrift en bracht Fortuyn in de problemen toen als directeur van de OV-Studentenkaart BV. De tweede keer dat ik hem fotografeerde schaterde hij het uit toen ik binnenkwam.
“Oh, nee, ik ga niet weer uit mijn hemd voor je hoor?, riep Fortuyn lachend uit in zijn Rotterdamse huis.
Die tweede keer fotografeerde ik hem keurig in de studio als gedreven en iets wat ongeduldige politicus en als ‘vader des vaderlands.’
photo Michael Klinkhamer