Daar stond ze opeens! Een Apsara godin van Angkor.
Onder een rommelig afdakje in de stromende regen stond een vrouw in traditionele Cambodjaanse kleding, compleet opgemaakt, klaar en onderweg naar een trouwerij, denk ik.
Voorzichtig benaderde ik de situatie terwijl een koetsje (tuk tuk) net een paar monniken thuis bracht. Dat moment fotografeerde ik wel maar had geen verdere intentie en liet het lopen.
Mijn ‘model’ in haar volledige Cambodjaanse ‘attire’ stond te schuilen in de regen.
Voorzichtig vroeg ik toestemming om haar te fotograferen maar liet daarbij de echte situatie waarin ze stond te schuilen onder het afdakje weg uit de foto.
Had ik misschien niet moeten doen maar ik wilde me liever focussen op een perfect portret, zonder een rommelige achter- of voorgrond. Plus geen onnodige foto’s maken, less is more..
Met in totaal acht clicks met mijn Nikon en de 105mm f2.5 (De beroemde Steve McCurry, Afghan girl lens) stond ze erop, bedankte ik haar en liep verder in de stromende regen.
Door een paar kleine stapjes naar links en naar voren kon ik haar precies goed positioneren ten opzichte van de rommelige achtergrond.
Ze is mooi, niet perfect, een paar foto’s heeft ze haar ogen dicht, lacht te veel, scheve tanden. Maar met haar traditionele handbeweging ‘Som Pas’ genaamd geeft ze perfecte balans en symmetrie aan dit beste portret uit een serie van acht opnamen.
Mijn idee om een ‘last minute’ bezoek in de regen te brengen aan Angkor Wat was het maken van dit spontane portret voldoende om tevreden te zijn en mij weer de magie, intuïtie en het nodige stukje geluk in fotografie te realiseren