Playboy duikt in Amsterdam in de wereld van ‘urban street art’ met kunstenaar Bram Reijnders.
‘Posters die nog naar pis ruiken van de muur trekken, en die transformeren tot iets moois en kostbaars, dat is de kick.’
Tekst & Fotografie Michael Klinkhamer
Publicatie Maart 2024 in Playboy Nederland.
Al jarenlang gaat Reijnders als volgt te werk. Met een oud transit-busje rijdt hij met zijn videoteam door de urban jungles van bij- voorbeeld Johannesburg of New York, of door de woestijn van Nevada bij Las Vegas. Onderweg trekt hij dikke lagen van oude aanplakbiljetten af van oude muren langs wegen en onder viaducten. Daarmee gaat hij op locatie en in zijn galerie aan de slag door bijvoorbeeld iconen als David Bowie, Marilyn Monroe of Tweety te verwerken in een collage van bits & pieces, ondergedompeld in een heldere laag epoxyhars en met een rafelige rand. Playboy zocht de kunstenaar op in zijn galerie in Amsterdam.
Wat zijn je plannen voor 2024?
Er volgt een diepe stilte. Dan: ‘Er staan zat dingen klaar, maar wat wil ik loslaten?’
Wat je kunt vertellen?
‘In 2024 wil ik veel werk maken en veel verkopen. Liefst varieer ik in mijn werk, en maak ik waar ik zin in heb. En natuurlijk ook wat klanten vragen. O, dat had ik beter niet kunnen zeggen…’
Na een korte pauze vervolgt hij: ‘Ik verwacht veel van de sculpturen waar ik nu meer dan tien jaar mee bezig ben geweest, er is onlangs een preview gedaan in het Rijksmuseum voor intimi en klanten van Lamborghini. En in Amerika ben ik nog bezig om daar als brand groter te worden. Ik ben er nu minimaal aanwezig en dat wil ik opvoeren. Mijn eerste solo-expositie in the States staat gepland voor september 2024.’
Wie koopt er tegenwoordig nog kunst in deze economisch onzekere tijden met hoge inflatie?
Licht smalend: ‘Blijkbaar leef jij in een andere wereld dan ik en dan de cijfers aan- tonen. Mijn kunst is voor een heel grote groep beschikbaar, althans dat is in mijn optiek een heel groot publiek, hier in Nederland en Duitsland en ook in Amerika. Tweeverdieners die op een zaterdagmiddag zonder problemen 8.000 of 14.000 euro uitgeven. Er zit zo’n eigenheid in mijn werk. Kunst met ballen, mensen kopen dat gewoon graag. Jouw zuinige Nederlandse mentaliteit herken ik totaal niet.’
Waar haal je die klanten vandaan?
‘Je ziet dat we hier in de Spiegelstraat een positieve en liefdevolle omgeving hebben gecreëerd. Er zitten steeds heldere stappen in mijn werk en ik denk dat de consument dat herkent. Ik zie veel marktpotentieel door vernieuwende technieken. Schilderijen met olie op doek in een rechte lijst hebben wij hier bijvoorbeeld niet hangen. Daarnaast werk ik met een bepaald marktgevoel en een missie als merk.’
Heb je echt geen rechte lijsten?
‘Nee. Eerst dacht ik dat alleen rechthoekige of vierkante schilderijen zouden verkopen. Want schilderijen waren nou eenmaal altijd rechthoekig of vierkant. Toen ben ik begonnen met schuine en rafelige vormen en asymmetrische vormen. Dat was een groot succes. Dat is of fingerspitzengefühl of dwarsheid.’
“ER ZIT ZO’N EIGENHEID IN MIJN WERK. KUNST MET BALLEN, MENSEN KOPEN DAT GEWOON GRAAG”
Wie zijn jouw idolen?
‘David Bowie, en verder ben ik niet meer zo mainstream. Laatst ontmoette ik Rufus Wainwright en Kurt Elling. Ik zit graag tussen high en low culture. Posters die nog naar pis ruiken van de muur trekken, en die transformeren tot iets moois en kost- baars, dat is de kick. De kunst van het verleiden vind ik leuk, ik ben een pleaser, in veel werk zitten subtiele erotische verleidingen.’
Welke BN’ers verzamelen Bram Reijnders?
‘Ik verkoop zeker aan BN’ers, maar ik vind het niet zo netjes om te zeggen aan wie. Als ik die mensen noem is dat goedkoop scoren, dat zie ik niet zitten. Wat ik wel kan zeggen: ik ben een keer voorbijgekomen in de VS bij de Kardashians. En Philipp Plein, die Duitse modeontwerper, heeft werk van mij aangekocht en dat zie ik bij hem ook terug in zijn fashion.’
Je krijgt ook veel kritiek. Hoe ga je daar mee om?
‘Een bekende kunstcriticus vertelde me eens dat hij bij mijn werk moest denken aan die magneetstickers voor op de ijskast. Hij hoopte me daarmee te beledigen, maar ik vond het juist een compliment. In het begin van mijn carrière was ik natuurlijk wel heel gevoelig voor kritiek, maar inmiddels krijg ik er een soort kick van en dat heeft me geinspireerd om dit neon kunstwerk te maken dat nu in de gallery hangt.’
Hij wijst naar een Neon kunstwerk waar we teksten lezen als:
‘Talking loud but saying nothing.’ ‘#Sharlatan’
‘Pop art is for artists that can not draw and for buyers who like to get fucked over.’ ‘Something you might like to get your kids to play with at Disneyland or some shit.’ ‘Picasso would turn over in his grave.’
Je vormt kritiek om naar kunst?
‘Er zit een hoop urban anger in die teksten. Mijn vader had een huisschilders bedrijf, er stonden altijd kwasten en verf, vanuit mijn familie was er wel wat artisticiteit. En ik vond mezelf altijd al een artiest, acteur of zanger, maar dat ik dit zou gaan doen had ik nooit verwacht. Op mijn 27ste ben ik naar Brazilië gegaan en daar kwam ik erachter dat ik mijn leven aan de kunst wilde wijden. Ik zit nu aan het einde van het begin en het beste moet nog komen, zo sta ik er nu in.’